Welkom op de ARMomARMGambia Blog

Ontdek de verhalen, inzichten en ervaringen van ARMomARMGambia. Blijf op de hoogte van onze missie en impact.

 

 

 

 

 

55 bananendozen en een koffer vol kansen

Vandaag weer 55 bananendozen en één koffer gevuld met kleding, schoenen, serviesgoed, shampoo, tandpasta en nog veel meer. Deze keer was de koffer bestemd voor Fatou. Omdat er veel vrouwen zijn die Fatou heten – en haar collega óók Fatou heet – noem ik haar voor het gemak Fa2.

Fa2 werkt op een resort en heeft het geluk dat ze een opleiding voor toerisme mag volgen. Toen ik haar vroeg of ze nog iets nodig had, vertelde ze over haar studie. Ze had wel een koffer, maar slechts een kleine handbagagekoffer. Net zoals bij mijn vrouw geldt: een koffer is eigenlijk altijd te klein.

Gelukkig had mijn moeder nog een grotere koffer over. Ik heb hem gevuld met schoenen, kleding en andere handige spullen. Eind november hoop ik dat Fa2 deze koffer in ontvangst kan nemen, zodat ze hem niet alleen kan gebruiken voor haar opleiding, maar ook als symbool van nieuwe mogelijkheden.

Alieu is een weesjongetje met veel geluk. Hij heeft het voorrecht om deel uit te maken van een pleeggezin, maar helaas is dit gezin zelf ook niet in staat om extra kosten te dragen. Zijn pleegmoeder kan niet lezen of schrijven, maar dankzij WhatsApp kunnen we toch met elkaar communiceren via haar boer die de berichten voorlas en beantwoorde. Helaas is haar telefoon stuk gegaan, waardoor de communicatie nog moeilijker wordt.

Vandaag ontving ik een bericht van een lokale contactpersoon die mij vroeg of ik ook schoenen en een rugzak voor Alieu had. Ze weet namelijk dat ik volgende week tussen de 40 en 50 dozen met hulpgoederen zal verzenden. De scholen zijn weer begonnen, en het regenseizoen is nog niet voorbij. Alieu heeft geen passende schoenen. Op natte dagen draagt hij te kleine schoenen, en op droge dagen loopt hij zonder schoenen door de straten naar school.

Het antwoord dat ik heb kunnen geven, was simpel maar krachtig: "Als ik schoenen stuur, zullen die pas eind november aankomen. Het is veel makkelijker om geld te sturen zodat er hier, ter plekke, schoenen gekocht kunnen worden – en die kan Alieu dan morgen al dragen." Voor slechts 15 euro kunnen we Alieu een paar nieuwe schoenen, een aantal paar sokken en een rugzak geven – en hem zo de kans bieden om weer met zelfvertrouwen naar school te gaan.

Dit is voor mij een moment van diepe voldoening – het soort moment dat ik graag met jullie wil delen. Want ook jij kunt een verschil maken.

Een kleine bijdrage kan de wereld veranderen voor dit jongetje die iedere dag het beste uit zijn situatie haalt, ondanks de uitdagingen. Wil jij Alieu en andere kinderen helpen om hun schooljaar goed te beginnen? Kijk dan op onze website voor meer informatie over hoe je kunt bijdragen.

Samen maken we het verschil.

De dochters van de tuinman op een resort zijn ook weer naar school gegaan. Voor hen is het nieuwe schooljaar een belangrijke stap, maar de uitdagingen blijven groot. Gelukkig staat het toeristische seizoen weer voor de deur. Gedurende het seizoen is er werk, maar buiten dat seizoen wordt het ontzettend lastig om een stabiele bron van inkomsten te vinden. Zonder een opleiding is het voor gezinnen als dit bijna onmogelijk om in hun eigen onderhoud te voorzien.

Buiten het hoogseizoen is het zwaar, vooral voor de gezinnen die van dag tot dag moeten zien te overleven. Maar er is hoop. Volgende week gaat er weer een zending met hulpgoederen de deur uit, en gelukkig zitten er ook een aantal dozen voor de tuinman en zijn gezin bij. Zo kunnen we hen ondersteunen en hen helpen om de komende tijd door te komen.

Elke bijdrage helpt. Of het nu gaat om schoolspullen, voedsel, of andere benodigdheden – jouw steun maakt een enorm verschil in het leven van deze gezinnen die het niet makkelijk hebben. Samen zorgen we ervoor dat ze de kracht en middelen hebben om de moeilijke tijden te overwinnen.

Bij de eerste zending hulpgoederen waren er helaas ook enkelen die de spullen liever voor zichzelf hielden dan ze te verdelen. Gelukkig vormen zij de uitzondering; het merendeel van de mensen heeft alles eerlijk gedeeld. We hebben inmiddels besloten het kaf van het koren te scheiden en gaan met een positieve blik verder zonder deze personen. Gelukkig zijn er via via alweer nieuwe, betrouwbare mensen bijgekomen.

Afgelopen week arriveerde de tweede zending hulpgoederen, netjes verpakt in bananendozen. Deze werden met veel enthousiasme opgehaald. De inhoud was dit keer voornamelijk bedoeld voor de contactpersonen zelf, met een klein deel om uit te delen. Isatou had al een idee van wat er in de dozen zat en vertelde dat ze van plan was een jongetje zonder ouders wat kleding en shampoo te geven. Toen ze alles had uitgepakt, bracht ze haar woorden direct in daden om — en ik ontving prachtige foto's van dat moment.

Hoewel ze zelf in een moeilijke situatie verkeert, blijft ze denken aan anderen. Ze zei: “I also have children and maybe I will not survive, what goes around comes around.” Die woorden lieten me opnieuw beseffen hoe goed wij het hier eigenlijk hebben.

 

We hebben inmiddels weer 39 dozen met hulpgoederen ingepakt. Nog 6 dozen te gaan en dan kunnen er volgende week in totaal 45 dozen richting Gambia – onze derde zending. Daarmee komen we precies op 100 verzonden dozen!

We zijn nog op zoek naar bestek, borden en soepkommen. Daarnaast kunnen we kinderkleding, nette kinderschoenen, damesschoenen en herenschoenen goed gebruiken.

Als alles volgens planning verloopt, zal de eerste zending van 26 dozen volgende week de haven bereiken. We houden je op de hoogte van de ontvangst en delen binnenkort ook beelden van het uitdelen van de hulpgoederen op onze website en Facebookpagina.

Volg ons op: https://www.facebook.com/profile.php?id=61575232271816

Omar is 8 jaar oud en zat op school samen met zijn twee nichtjes. Helaas kon zijn moeder de schoolkosten niet langer dragen, waardoor Omar moest overstappen naar een goedkopere school met minder goed onderwijs. Dankzij de steun van ARMomARMGambia gaat Omar nu weer naar school met zijn nichtjes. Opvallend is dat het onderwijs voor meisjes op deze school duurder is dan voor jongens. De kosten voor een schooljaar in het basisonderwijs bedragen omgerekend ongeveer €140.

Dit is Aisha, een vrouw die jarenlang kleurrijke Gambiaanse doeken verkocht aan toeristen op het strand. Ze stuurde mij deze foto, genomen zeven jaar geleden, toen ze net met dit werk begon. Op de foto staat ze samen met haar toen drie maanden oude dochtertje Fatima.

Aisha is moeder van vijf kinderen. Toen Fatima slechts een week oud was, werd ze door haar man verlaten en stond ze er plotseling alleen voor. Ondanks deze moeilijke omstandigheden slaagde ze erin het hoofd boven water te houden door strandverkoop. Hoewel deze vorm van handel jarenlang werd gedoogd, is daar sinds februari 2025 verandering in gekomen: de autoriteiten handhaven nu actief, waardoor Aisha zonder werk en zonder inkomen is komen te zitten.

Haar moeilijke levensloop begon al vroeg. Ze verloor haar vader toen ze vier jaar oud was, en door geldgebrek kon ze haar school niet afmaken. Toch heb ik Aisha leren kennen als een opgewekte en bijzonder intelligente vrouw. We hebben regelmatig contact, en onlangs zijn de eerste dozen met hulpgoederen naar haar verzonden. Deze zijn inmiddels onderweg naar de haven van Gambia.

Aisha droomt ervan een eigen winkel te openen. Daarom heb ik met haar de volgende afspraak gemaakt: gebruik wat je zelf nodig hebt van de hulpgoederen, geef wat je kunt aan de armen in je omgeving, en verkoop wat overblijft aan de meer welgestelde bevolking. Op die manier kan ze hopelijk stap voor stap haar eigen winkel opbouwen.

Door het gebrek aan adequate gezondheidszorg ligt de levensverwachting in Gambia vaak onder de 55 jaar. Veel van onze contacten verliezen op jonge leeftijd al een of beide ouders; het komt helaas regelmatig voor dat een ouder overlijdt terwijl de kinderen nog geen tien jaar oud zijn.
Dit kleine jongetje heeft beide ouders verloren en wordt opgevoed door een vrouw die op school verantwoordelijk is voor de voedselvoorziening (de vrouw in de gele jurk met een baby op haar rug). Financieel brengt dit extra uitdagingen met zich mee, maar de onderlinge zorg en betrokkenheid binnen de gemeenschap zijn sterk.

Terwijl ik door een wijk liep, ontmoette ik een vrouw die me vertelde dat de eigenaar haar uit het huis wilde zetten. Op de terugweg kwam ik haar opnieuw tegen. Ze was naar de markt geweest en ontdekte bij terugkomst dat de eigenaar al haar spullen buiten had gezet. Voorlopig verblijft ze bij familie totdat ze een andere woonruimte vindt. Huurbescherming, zoals we die in Nederland kennen, bestaat hier niet.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terwijl ik ontspannen op het strand van het resort lig, genietend van de zon en een drankje, valt mijn oog op een jonge man met een handicap. Hij draagt een rugzak en houdt een schrift vast. Zijn manier van lopen is moeizaam, en ook zijn armen bewegen anders dan normaal. Ik registreer het, maar besteed er verder geen aandacht aan.
De volgende dag zie ik hem opnieuw. Dit keer besluit ik op hem af te stappen. Hij laat me de tekst in zijn schrift lezen. Het wordt me al snel duidelijk: hij is lichamelijk gehandicapt en heeft moeite met praten, maar mentaal is hij volledig in orde. Hij droomt ervan te studeren, maar is volledig afhankelijk van anderen.
Ik vraag hem even te wachten en kijk om me heen. Het strand is gevuld met Nederlandse toeristen die cocktails drinken en hem geen blik waardig keuren. Opzettelijk iets te luid roep ik naar mijn vrouw en vraag haar mijn portemonnee te geven, terwijl ik zeg dat ik de jongeman graag wat geld wil geven—en dat ik daar echt geen drankje minder om zal drinken.
Dankbaar neemt hij het bescheiden bedrag aan en bedankt me. Tot mijn ‘verrassing’ volgen enkele andere toeristen mijn voorbeeld. Met een voldane blik vertrekt de jongeman naar huis. Hij verstond misschien niet precies wat ik riep, maar hij begreep wél dat ik anderen aanspoorde om hem te helpen.
Op zijn terugweg werpt hij me een vriendelijke glimlach en een knikje toe. Ik voel een brok in mijn keel en mijn ogen worden vochtig. Mijn dag kan niet meer stuk.